Nieuws

In de queeste naar een erotisch centrum in Amsterdam haalt burgemeester Halsema Villa Tinto in Antwerpen aan als voorbeeld. Wat zijn de ervaringen daar? En welke lessen zijn er te halen? Het Parool bracht een weekend door in de rosse buurt van Antwerpen.
Bron: https://www.parool.nl/wereld/het-erotisch-centrum-van-antwerpen-staat-midden-in-een-woonwijk-hier-kom-je-alleen-om-te-seksen-in-amsterdam-is-het-gezelliger~b5d8639e/

I n de hoofdingang van erotisch centrum Villa Tinto schuilen zes Vlaamse mannen van begin twintig voor de gietende regen. Het is middernacht in Antwerpen. Hier lopen geen groepjes ‘vrijgezellen’ voorzien van blikjes bier of piemelpakken.

Onder het afdakje vertellen ze over de prijsverschillen tussen Amsterdam en Antwerpen. Een kwartier seks kost hier zo’n 50 euro, in Amsterdam betaalde een van hen ruim het dubbele. “Maar in Amsterdam is het gezelliger. Je betaalt daar ook voor de sfeer,” vat hij samen. “Hier kom je gewoon om te seksen.”

Ze lopen een paar rondjes, gaan Villa Tinto in en weer uit. Geen gejoel, geschreeuw of gefotografeer. Bij elk rondje is de groep kleiner geworden, een voor een achter de deur van een sekswerker verdwenen. Uiteindelijk zijn ze allemaal uit het zicht.

Veilig alternatief

Jaarlijks komen zo’n 915.000 bezoekers naar het Antwerpse Schipperskwartier voor seks. Sinds 2005 is Villa Tinto hier het erotisch centrum – een groot grijs gebouw met ramen beneden en woningen boven. Burgemeester Femke Halsema verwees tijdens bewonersbijeenkomsten in Amsterdam meermaals naar Tinto als voorbeeld van waar het goed geregeld is, een veilig alternatief voor de ramen.

In het Schipperskwartier werken al eeuwenlang sekswerkers, net als op de Wallen. Villa Tinto telt 51 kamers – de helft van de 100 beoogde kamers van de Amsterdamse variant. Het centrum is zonder kosten via twee entrees te betreden. Het Amsterdamse centrum moet één entree krijgen.

Een volledig vergelijkbaar internationaal voorbeeld is niet makkelijk te vinden stelde Halsema, maar een relevant voorbeeld is het wel. Villa Tinto staat midden in een woonwijk, de politie heeft er een eigen ruimte en meerdere onderwijsinstellingen bevinden zich op loopafstand.

Eind vorige eeuw was oud-burgemeester Leona Detiège (80) eindverantwoordelijk voor de transformatie. In de jaren negentig smeekten bewoners – net als nu op de Wallen – om veranderingen, vertelt ze in een café net buiten het Schipperskwartier. Detiège: “Voor de reorganisatie hebben we een prostitutieambtenaar uit Nederland laten overkomen.”

Toen stonden nog 1300 prostituees in zeventien straten te tippelen, achter een van de 280 ramen of ze ‘wierven’ in de drukke cafés. Prostituees werden uitgebuit en mishandeld door pooiers en leefden in verkrotte panden. De politie voerde grote acties uit tegen de Russische en Georgische maffia om de buurt enigszins leefbaar te houden.

Middenweg

Het Antwerpse stadsbestuur móést in die periode wel ingrijpen. Parallellen zijn te trekken met ‘de Walletjes’, zegt Detiège, als ze hoort dat Amsterdam in een andere wijk een erotisch centrum wil bouwen. Ook in Antwerpen was daar sprake van – zelfs op een schip, zoals in Amsterdam nu ook wordt voorgesteld. “Alleen zaten bewoners en prostituees daar niet op te wachten. Men was hier al gewend aan sekswerk.”

De prostitutieambtenaar tekende een driehoek uit: in drie straten mocht nog sekswerk zijn, met als middelpunt Villa Tinto. De gemeente stelde juridische voorwaarden aan de ontwikkelaars, vergelijkbaar met de Amsterdamse plannen. Sekswerkers moeten zelfstandig een kamer huren tegen normale prijzen en exploitanten met een strafblad mogen in de omgeving niks uitbaten.

De sekswerkers waren niet blij met de plannen – net als in Amsterdam. Ze wilden geen werkplekken kwijtraken. De burgemeester koos voor een middenweg: illegale prostitutie in de ban, maar wel de 280 ramen behouden. In Amsterdam pleiten progressieve partijen eveneens voor behoud van de 352 werkplekken. Detiège: “Door de ramen te behouden en te reguleren konden we sekswerkers iets meer veiligheid bieden tegen uitbuiting.”

Op het nabijgelegen Falconplein beschrijft Detiège de oude situatie, toen het nog het ‘Rode Plein’ werd genoemd, vanwege de Russen die er de dienst uitmaakten. Auto’s reden non-stop rond en hielden bewoners wakker. “Hier waren winkels waar je van alles kon kopen voor niks. Gestolen radio’s, bijvoorbeeld.”

De tachtigjarige Eduward de Spoelberch woont er ruim dertig jaar. “Vroeger kwamen de mensen van overal voor de winkeltjes. Van Parijs tot en met Londen, maar gezellig was het niet. Nu zie ik vooral toeristen. Sekstoeristen, welteverstaan. Ik heb daar geen last van.” Sinds de maatregelen is het kalmer geworden, zegt hij. “Ik ben oud, maar ik weet wel: het is hier nu beter. Rustiger, minder criminaliteit. Gezinnen kunnen hier gewoon leven zonder dat ze in een verkrot huis zitten. Tegenwoordig hebben wij alleen de Hollanders.”

Vanaf de lente wordt het drukker, zegt hij. Dat komt ook doordat het Schipperskwartier een doorgangsbuurt is. Vanuit het stadshart lopen veel mensen naar de hippe buurt het Eilandje. De Spoelberch: “De meesten passeren Villa Tinto van een afstand.”

Detiège noemt de transformatie van het gebied een van haar grote successen als burgemeester. “Het is minder levendig en wat troosteloos geworden, maar we hebben het hier echt opgekuist. De buurt is opgewaardeerd, de sekswerkers zijn uit de krotten gehaald en de grote criminaliteit is verdwenen.”

Politiecamera’s houden toezicht. De politie rijdt zo’n meerdere keren per uur door het gebied, heeft contact met de raamuitbaters en houdt intakegesprekken met nieuwe sekswerkers, om de identiteit vast te stellen en te achterhalen of sprake is van mensenhandel. Volgens het meest recente politierapport uit 2016 is 95 procent van de sekswerkers gecontroleerd door het prostitutieteam. Uit identiteitscontrole bleek dat dagelijks ongeveer twee vrouwen in het gebied arriveerden, met name uit Roemenië. De voornaamste conclusie: het gaat over het algemeen best goed en er zijn weinig grote incidenten.

Prostitutiestraat

Een groot aantal cafés rondom de resterende prostitutiestraten is de afgelopen decennia gesloten vanwege vechtpartijen, illegale wapens en illegale prostitutie. Deze vrijdagavond zijn er zo’n vijf geopend, waaronder het eeuwenoude De 7de Hemel. De aan de grond vastgeschroefde barkrukken herinneren nog aan het verleden: niemand die ermee kan gooien.

Peter-Jan Geevers (51) is een van de weinige klanten. Vroeger was dit het ‘Afrikaanse straatje’, zegt hij. De vrouwen waren goedkoper dan elders en de boel werd vaak gerund door Nigeriaanse ‘madams’. Hij kan het weten, want hij kwam er zelf regelmatig. “Het moet een hel voor de meisjes zijn geweest.”

Een grote groep aangeschoten Nederlandse mannen loopt voorbij het café, recht de prostitutiestraat in. “Jullie zijn onze Britten,” merkt Geevers terloops op. Er wordt op de ramen geklopt en er worden veelbetekenende blikken uitgewisseld. Op een hoek staan een paar sekswerkers uit Azië, verderop de vrouwen uit Afrika. In het midden van het gebied is een gezondheidspost, zoals ook voorzien is in Amsterdam. Sekswerkers kunnen hier gratis en anoniem doordeweeks langskomen voor onder meer soa-tests.

Aan veel ramen hangen bordjes met daarop de aangeboden diensten: ‘shemale’, ‘SM’ of ‘massage’. De verhuurprijs voor werkkamers: zo’n 80 tot 120 euro per dag. Sekswerkers werken hier twaalf uur per dag, in twee shifts van zeven tot zeven. Vrouwen die net nog halfnaakt in de kamers stonden, gaan aan het eind van hun shift met de capuchon ver over het hoofd naar buiten.

De 24-jarige Iwana (‘my working name’) uit Roemenië is net klaar. “Hier komen vooral mensen voor ons,” zegt ze, terwijl haar hondje Diamond uitgelaten wil worden. Sinds vier jaar huurt ze een kamer in Villa Tinto. Amsterdam kent ze ook, maar daar vindt ze het te druk met toeristen. “Je ziet daar alleen maar mensen passeren. Ze komen om te kijken, niet voor de seks. Hier ben je minder een attractie en de meeste toeristen passen zich wel aan. Ik zou niet graag ergens anders willen werken.”

Alle kamers zijn uitgerust met een alarmknop – zoals ook in Amsterdam veelal het geval is. Die is niet verbonden met de politie, maar het alarm is buiten te horen, zodat andere sekswerkers te hulp kunnen schieten. Geregeld klinkt het alarm, vaak ook om een klant ‘te activeren’ de rekening te voldoen.

Het geluid is ook een dagelijkse herinnering aan de nare omstandigheden van het werk, zeggen buurtbewoners Abriel en David Schieffelers. David (36): “Twee weken geleden slaakte een vrouw de meest intense schreeuw die je kan horen. Als gemeente kun je talloze maatregelen nemen, politici hebben die het echt goed bedoelen, maar uiteindelijk krijgen deze vrouwen met narigheid te maken.”

Abriel (27) werkte als maatschappelijk werker in de VS en België met sekswerkers. Amsterdam kent ze ook goed, omdat haar man David daar woonde. Vergeleken met andere steden doet Antwerpen het een ‘miljoen keer’ beter, zegt ze, maar kritisch is ze ook. Abriel: “De zorgen van buurtbewoners in Amsterdam zijn valide. Sekswerkers kunnen slachtoffer zijn van mensenhandel en het trekt criminelen aan, zo blijkt ook uit studies die in Antwerpen zijn gedaan.”

En voor de buurt mag de overlast goeddeels verdwenen zijn, een sprankelend stukje stad is het niet geworden. In de wijk is de reuring ver te zoeken, na het vallen van de avond is de aanblik ronduit treurig. Rustig is het dan weer wel. Waar op de Wallen vrijdagavond het toeristengeschal tegen de gevels kaatst, kan in het Schipperskwartier een kanon worden afgeschoten.

Triootje cadeau

Het weer helpt niet mee, het is net ramadan en veel mensen krijgen hun salaris pas na het weekend, zegt de barvrouw van nabijgelegen café ’t Skippertje. Maar grote groepen toeristen komen er sowieso beperkt. “Het is hier vooral een pintje voor en een pintje na de seks om kracht te krijgen,” grapt ze.

In het café zit Eric (61), zijn achternaam deelt hij liever niet. “Ik heb geen vriendin, ben niet getrouwd,” zegt hij vriendelijk op z’n Vlaams, nippend van zijn koffie. “Een bezoekje biedt wat genegenheid.” Al jaren gaat hij zo’n twee keer per maand naar sekswerkers. “Op mijn 61ste verjaardag heb ik mezelf een triootje cadeau gegeven. Daar had ik iets meer van verwacht,” zegt hij lachend. “Ik dacht dat de ander ook wat zou friemelen, maar het was eerst de één en toen de ander.”

Eric is exemplarisch voor het soort klant dat hier komt. Van middelbare leeftijd, even snel binnen als weer vertrokken, maar niet beschaamd om hier te zijn. Hij is blij dat veroordelende blikken van vreemden hem bespaard blijven. “Het voelt als een veilige plek.” De kroeg is verder bijna uitgestorven. Een drugsdealer vraagt bij vertrek of er interesse is in z’n handel. “Als je een lijntje wilt?” Hij dealt hier alleen in het weekend en buitenlandse toeristen zijn de voornaamste klanten, zegt hij. “Maar dat is vooral als de zon weer schijnt.”

Properste buurt van Antwerpen

Tot 2019 was het ’s nachts een stuk drukker. Toen zat de befaamde nachtclub Café d’Anvers hier nog, waar televisiepresentator Tom Waes in de jaren negentig portier was. Veel Nederlanders kwamen eropaf, ook voor de bekende dj’s. Teruglopende inkomsten deden de nachtclub de das om.

Volgens buurtbewoner Chris Vossen (49) kwam toen pas echt de rust in het Schipperskwartier. “Met Café d’Anvers had je nog feestvolk van vrijdag tot zondagochtend, maar nu is het echt een prostitutiegebied. In de zomer hoor ik ’s ochtends de vogeltjes fluiten.” In de plannen krijgt het Amsterdamse centrum ook een café en nachtclub. Onduidelijk is nog in welke vorm, maar bewoners uit Zuid en Noord maken zich zorgen over de mogelijk grote aanloop van toeristen.

Rond 01.00 uur is het vrijwel uitgestorven. Een sekswerker loopt snel in ochtendjas en badslippers een nachtwinkel binnen voor wat drinken. Bij gebrek aan klandizie staan vrouwen met elkaar te praten. Een paar mannen eten Turkse pizza’s bij een snackbar, de politie rijdt nog een rondje. Vossen: “De politie rijdt constant voorbij, zomers wordt de straat twee keer per dag schoongemaakt. Drugsdealers zijn er, maar het valt in het niet bij de stationsbuurt. Dit is de veiligste en properste buurt van Antwerpen om te wonen.”

1

bron: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/wijkbewoners-en-sekswerkers-moeten-samen-optrekken-tegen-het-eroscentrumplan-van-femke-halsema

Femke Halsema heeft zich persoonlijk naar Amsterdam-Noord begeven om daar in gesprek te gaan met het woedende volk dat niet gediend is van een erotisch centrum om de hoek. De gemeente heeft een artists impression van de voorgestelde inrichting gepubliceerd, die zou moeten dienen ter ontlasting van de Wallen. Het is een brutalistisch bouwwerk van een aantal verdiepingen dat binnen het aanzien heeft van een shopping mall met om zo te zeggen specifieke artikelen en diensten in de aanbieding. De buitenkant zal ongetwijfeld een blinde muur worden want onkuisheid mag uiteraard voor de buitenwereld niet zichtbaar zijn.

De buurten waar dat centrum eventueel zou kunnen komen, zijn vanzelfsprekend tegen. Men vreest overlast en butsen in de tere kinderziel.

Zoals altijd bij dit soort discussies wordt de sekswerkers niets gevraagd. Die zijn unisono tegen want ze weten als ervaringsdeskundigen precies wat er van komt als je de commerciële seks verbant naar betonnen kolossen in de buitenwijken. Dan krijg je inderdaad overlast. Dan wordt het voor je het weet eng en onveilig op de besloten verdiepingen waar de bezoekers op zoek gaan naar een snelle wip. Er loopt daar geen gemengd publiek. Het zijn allemaal hitsige mannen. Het is vragen om een agressief sfeertje en moeilijkheden. Je kunt proberen dat te voorkomen met heel veel bewaking en kleerkasten die lastpakken bij de strot grijpen maar helemaal lukken zal dat nooit. Bovendien is zo’n afgesloten gebouw een perfecte ambiance voor pooiers en vrouwenhandelaren om hún controle uit te oefenen.

Op de Wallen wordt sinds de vijftiende eeuw prostitutie bedreven. De wijk had rond 1820 al een internationale reputatie. Amsterdam was toen een haveloze stad waar voor heel veel vrouwen en meisjes prostitutie de enige manier was om althans een paar jaar aan de absolute armoede te ontkomen. Ook toen al was er veel vrouwenhandel en als de betere bordelen nieuwe meisjes binnen kregen, werden er op de nabije handelsbeurs keurig gedrukte kaarten uitgedeeld met een omschrijving van hun lichamelijke kenmerken.

Nog steeds wordt de macht in het Wallengebied uitgeoefend door bordeelhouders, pooiers en vrouwenhandelaren. De politie weet daar tegen weinig tot niets uit te richten. De legalisering van prostitutie aan het eind van de vorige eeuw heeft niets geholpen. Die stelde gemeentes in staat een uitgebreide regelgeving in het leven te roepen. Die gold nooit de bescherming van de sekswerkers maar die van de hoerenlopers, bijvoorbeeld door strenge eisen op het gebied van hygiëne en de inrichting van de bordelen, de peeskamertjes en de sekstheatertjes. Omdat voldoen aan die eisen stevige investeringen met zich meebrengt, werd daardoor de macht van het kapitaal versterkt en bleef de positie van de sekswerkers slecht. Gemeentes – ook Amsterdam niet – doen niets serieus’ als ze ervoor zorgen dat de sekswerkers het zelf voor het zeggen krijgen en niet de mannen, vrouwen en bedrijven die van hen profiteren.

De verdrijving naar eroscentra in de buitenwijken maakt deel uit van deze keuze tégen de belangen en de zelfredzaamheid van de sekswerkers. Ze worden nog meer in de tang genomen. En dat gebeurt alleen maar omdat de belangen van het sekskapitaal lijken te botsen met de economische krachten die brood zien in de gentrificatie van het Wallengebied. De schilderachtige grachtjes met hun historische bebouwing worden dan het domein van de bovenklasse die er voor duur geld komt wonen en rust wil in plaats van het avontuur dat een hoerenwijk biedt.

Rotterdam geeft wat dat betreft het slechte voorbeeld. Daar zijn al decennia terug de prostitués door een bondgenootschap van wijkbewoners en gemeente uit Katendrecht verdwenen. De prostitutie is er alleen maar goorder, oncontroleerbaarder en linker van geworden. Met name voor de sekswerkers. Dat spreekt.

Het is verbijsterend dat een vrouw met de achtergrond van Femke Halsema zich leent voor de noodlottige weg die Amsterdam nu lijkt in te slaan. De aanslag op het wereldberoemde red light district zal geen van de problemen die de hoofdstad nu heeft met prostitutie wegnemen, integendeel. Het onvermogen om de boel op de Wallen in de hand te houden wordt afgewenteld op de sekswerkers. Zij zijn opnieuw het slachtoffer en juist omdat hen niets wordt gevraagd, omdat zij niet met steun van de gemeente de leidende figuren worden in de ontwikkeling van hún wijk, dat is de oorzaak van de problemen. Problemen die ook nog eens sterk overdreven worden door allerlei krachten die een grote feitenresistentie vertonen maar liever afgaan op de eigen benepen ideologie, die door bijbel, koran of als feminisme vermomd burgertruttendom wordt aangedreven.

De protesterende bewoners van de buitenwijken en de sekswerkers hebben in deze strijd dezelfde belangen. Zij zouden de handen ineen moeten slaan om de gemeente Amsterdam te stoppen voor het te laat is. Dat kan als burgemeester Femke Halsema op de volgende volksvergadering een gesloten front van bewoners en sekswerkers tegenover zich vindt, die elkaars argumenten versterken.

Het idee dat jij met je naam, BSN-nummer, ras, beroep en seksuele voorkeur op een nationale lijst zou komen zou je gelijk al een angstig gevoel moeten geven.

Het kabinet werkt op dit moment aan nieuwe wetgeving over sekswerk. Het gaat om twee nieuwe wetten: de Wet Gemeentelijk Toezicht Seksbedrijven en de Wet Regulering Sekswerk. Met deze wetten zou het kabinet de veiligheid van sekswerkers willen vergroten. Dat klinkt natuurlijk fantastisch, maar er is een groep mensen die daar anders over denkt: sekswerkers. Niet onterecht, want de kans is erg groot dat deze wetten veel meer kwaad dan goed gaan doen.

De nieuwe wetten

De Wet Gemeentelijke Toezicht Seksbedrijven, of kortweg de WGTS, geeft gemeentes de mogelijkheid om sekswerkers te registreren. Dit lijkt vooral te dienen als een fundering voor de Wet Regulering Sekswerk.

Deze Wet Regulering Sekswerk, kortweg de WRS genoemd, verandert ingrijpend hoe en onder welke voorwaarden sekswerkers hun werk mogen doen. De grootste verandering is een vergunningsplicht. Met de WRS moet iedereen die als sekswerker wil werken eerst een vergunning aanvragen bij de gemeente. Krijg je deze vergunning niet, dan mag je niet werken.

Dat is ingrijpend voor sekswerkers zelf, maar ook voor hun klanten en andere mensen die met hen werken. De WRS maakt hen namelijk allemaal potentieel strafbaar. Maakt een klant gebruik van de diensten van een onvergunde sekswerker, dan moet de klant deze sekswerker binnen 24 uur aangeven bij de gemeente. Doet de klant dit niet, dan krijgt die een geldboete van duizenden euro’s of een jaar cel. Mensen die betaalde diensten verlenen aan een onvergunde sekswerker (zoals bordeelhouders en raameigenaren, maar bijvoorbeeld ook potentieel boekhouders en chauffeurs) kunnen tot twee jaar cel krijgen.

De bedoeling zou zijn om met deze wetten sekswerk veiliger te maken. Volgens voorstanders zouden gemeentes hiermee beter toezicht kunnen houden en misstanden beter kunnen opsporen. Maar het is zeer de vraag of dat klopt. Sterker nog, de kans is groot dat deze wetten sekswerk juist onveiliger gaan maken.

Met je naam op een lijst

Eerst die WGTS. Deze geeft gemeentes dus de mogelijkheid om sekswerkers te registeren. Daarbij worden natuurlijk zaken als hun naam, BSN-nummer, beroep en seksuele activiteiten vastgelegd, en volgens de WGTS mogen ook ras, afkomst, seksuele voorkeur en gezondheidsinformatie expliciet worden geregistreerd. De WRS bouwt hierop voort door een landelijk register met sekswerkers te maken. Met andere woorden: er zou één grote lijst komen met de namen en gevoelige persoonsgegevens van alle sekswerkers in Nederland. Elke sekswerker die onder de WRS een vergunning aanvraagt – zelfs als die vergunning wordt geweigerd – zou op deze lijst worden gezet.

Het idee dat jij met je naam, BSN-nummer, ras, beroep en seksuele voorkeur op een nationale lijst zou komen zou je gelijk al een angstig gevoel moeten geven. Maar voor sekswerkers zitten hier al helemaal risico’s aan. Sekswerkers krijgen helaas nog steeds veel te maken met stigmatisering en negatieve behandeling. Door veel mensen, maar ook bijvoorbeeld door banken, hypotheekverstrekkers en (controlerende) overheidsinstanties.

Eén datalek of één ambtenaar die de data verkeerd aanwend en talloze sekswerkers kunnen allerlei risico’s lopen. We weten allemaal hoe incapabel de overheid is als het om IT gaat. Dat ze structureel data gebruiken om onschuldige burgers verdacht te maken is ook geen geheim. Ook nu gebeurt dat nog. En wie weet wat derden met zulke informatie kunnen doen. Afpersing en doxxing liggen om de hoek. Zo’n lijst is een heel riskant idee. Er is een reden dat we privacyregels hebben. Waarom zouden die voor sekswerkers opeens niet meer gelden?

Vergunningsplicht

Die vergunningen zijn ook problematisch. De gemeente gaat die afgeven, dus de gemeente kan dat ook weigeren. Volgens de wet mag de gemeente dit doen als zij vermoeden dat de sekswerker werkt onder dwang, of als de gemeente “oordeelt dat de aanvrager niet voldoende zelfredzaam is”. Maar wat houdt dat in? Wanneer is iemand zelfredzaam? Hoe kan een ambtenaar dit beoordelen – zeker in een gestigmatiseerde beroepsgroep als dit? Een grote groep mensen gelooft nog steeds heilig dat iemand die sekswerk doet überhaupt niet zelfredzaam kan zijn.

De voorwaarden om zo’n vergunning te krijgen zijn niet duidelijk. De definitie van “zelfredzaam zijn” kan heel ver worden opgerekt. De kans is dus groot dat veel sekswerkers die vergunning om wat voor reden dan ook gewoon niet krijgen. Dan mogen zij dus hun werk niet meer doen. Dit kan er juist toe leiden dat veel sekswerkers de illegaliteit in zullen worden geduwd. Ook zonder vergunning moeten ze ten slotte wel gewoon geld verdienen. Dit maakt hen juist kwetsbaarder, en duwt hen juist verder uit het zicht.

En dit is er vanuitgaande dat sekswerkers überhaupt een vergunning gaan aanvragen. Want als je dat doet sta je dus automatisch met naam en toenaam op die nationale lijst, ongeacht of je een vergunning krijgt of niet. Ik zou het je niet kwalijk nemen als je met dat vooruitzicht huiverig bent.

Strafbaarstelling

En dan die strafbaarstellingen. Bedrijven en ondernemers weigeren nu vaak al te werken met sekswerkers. Door hen op deze manier een celstraf boven het hoofd te hangen wordt de kans alleen maar groter dat zij sekswerkers verder gaan uitsluiten. Zelfs al heeft een sekswerker wel een vergunning, met hen werken lijkt dan alsnog een heel groot risico voor de ondernemer. Zo wordt fatsoenlijk werken voor sekswerkers nog moeilijker.

Voor het klantenbestand zal dit ook niet goed zijn. Ja, tussen de mensen die sekswerkers bezoeken zitten rotte appels, maar het merendeel zijn goede, normale mensen. Maar een regel als dit zal juist die mensen afschrikken om nog te gaan. Stel dat je als klant iets over het hoofd ziet en een jaar in de cel belandt. Hierdoor krijgen de rotte appels meer ruimte en sekswerkers juist minder ruimte om nee te zeggen.

Iedereen met verstand ervan is tegen

Vind je het gek dat sekswerkers tegen zijn? Al deze zaken worden al tijden door sekswerkers aangekaart, en sekswerkers en organisaties voeren ook al lang actie tegen deze wetten. Onder andere PIC Amsterdam, PROUD, SWAD, Soa Aids Nederland, Red Insight, SekswerkExpertise, SAVE, Humanitas en veel meer organisaties hebben zich uitgesproken tegen de WRS. Een goede vuistregel: als je een wet maakt om een groep mensen beter te beschermen, en die groep mensen gaat vervolgens actie voeren tegen die wet, dan is er meestal iets niet helemaal goed aan die wet.

En ze zijn niet alleen: ook de Autoriteit Persoonsgegevens en zelfs de Raad van State zijn kritisch op het wetsvoorstel. Zij voorspellen ook dat de vergunningsplicht juist een averechts effect zal hebben en meer sekswerkers de illegaliteit in zal duwen.

We kunnen dit ook gewoon zien als we naar andere landen kijken. In Duitsland is een soortgelijk systeem ingevoerd, en daar hebben 83% van de sekswerkers die voorheen legaal werkten zich niet geregistreerd. Zij deden voorheen gewoon hun werk, maar zijn nu dus buiten beeld geraakt.

Vergelijk dat met Nieuw-Zeeland. Daar is sekswerk volledig gedecriminaliseerd. Het wordt daar behandeld als elk ander beroep. Dat betekent dat sekswerkers dezelfde rechten hebben als elke andere werkende, hun werk op dezelfde manier kunnen doen en er ook bijvoorbeeld officiële vakbonden kunnen worden opgericht. Dit heeft een enorm positief effect gehad. Sekswerkers hebben een veel sterkere positie, kunnen hun werk veiliger doen, en geweld en uitbuiting zijn enorm afgenomen. In België is dit systeem vorig jaar ook doorgevoerd. Maar toch houdt Nederland vast aan een systeem dat de veiligheid van sekswerkers juist verder zal schaden.

Neem sekswerkers serieus

Dus sekswerkers zijn tegen, adviesorganen zijn tegen, en in het buitenland werkt het niet. Maar toch blijft het kabinet koppig op de huidige WRS inzetten. Ondanks het verzet vanuit hen om wie het gaat, wordt deze wet vol schadelijke maatregelen er gewoon doorgedrukt. Ik weet niet of de overheid gewoon niet luistert, te koppig is of dat het hen echt niets uitmaakt, maar deze wetten zijn een grote fout. Het lijkt gewoon alsof de overheid sekswerk vooral wil onderdrukken, ongeacht wat dat voor sekswerkers betekent.

Als de overheid sekswerkers echt wil helpen, dan moeten ze serieus gaan luisteren naar wat zij te zeggen hebben. Zij weten zelf het beste wat gedaan kan worden om hun werk veiliger te maken. Velen van hen hebben zich al talloze keren uitgesproken op sociale media, in programma’s, in kranten, bij protesten, bij gemeentes en ga maar door. Luister naar hun ervaringen en neem ze serieus.

De nieuwe wetten zijn nu open voor consultatie, wat betekent dat burgers op de wetsvoorstellen kunnen reageren. Veel sekswerkers en organisaties hebben al bezwaar ingediend. Ik zal dat ook doen, en in mijn reactie zal ik de overheid oproepen om te luisteren naar sekswerkers. Het is bizar dat om zoiets simpels gevraagd moet worden, maar blijkbaar is het nodig.

Neem sekswerkers serieus en behandel hen met respect. Er moet nog veel gebeuren, maar laten we in ieder geval beginnen met de WRS en de WGTS in de prullenbak te gooien. Hun werk is niet illegaal. Behandel ze dan ook niet als criminelen. Sekswerk is werk!

bron: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/nieuwe-wetgeving-rondom-sekswerk-is-juist-schadelijk-voor-sekswerkers

Vanaf volgend weekend worden de sluitingstijden voor horeca en ramen op de Wallen vervroegd. En dat is zeer tegen de zin van ondernemers en sekswerkers. ‘We worden zo panklaar gemaakt voor het erotisch centrum.’
Het Parool 25 maart

Een groepje Britten in fleurige maatpakken verdringt zich voor een van de ramen aan de Oudezijds Achterburgwal. Joelend wordt de bachelor aangemoedigd om naar binnen te gaan. Wanneer de vrijgezel niet tot overeenstemming komt met de sekswerker achter het raam, gaat het luidruchtige groepje op in de stroom bezoekers.

Het is vrijdagavond negen uur. Spitsuur op de gracht. Drommen toeristen wandelen door het roemruchte Red Light District van Amsterdam. Ondanks de drukte op straat zijn veel ramen leeg.

Alleen maar kijken

Aan een ronde keukentafel op de eerste verdieping van een prostitutiepand aan het begin van de Oudezijds zitten vijf Roemeense sekswerkers aan de koffie. Het zijn Miriam (32), Anna (26), Isabel (26), Laura (32) en Eveline (24). Ze werken allemaal al enige jaren op de Wallen. “Nu is het niet de goede tijd om te gaan staan,” weet Miriam. “Het zijn allemaal toeristen die alleen maar willen kijken. De kans dat je nu wat verdient, is heel klein.”

De andere vrouwen knikken instemmend. “Wij verdienen ons geld in het weekend. En pas na middernacht. Dan is het rustiger en komen de eerste mensen uit het café en zijn de mensen die alleen maar willen kijken weg. Eigenlijk begint het dan pas voor ons.”

Kamerhuur

De ramen mogen nu nog tot zes uur ’s ochtends openblijven. In die tijd moeten de sekswerkers eerst hun kamerhuur van 180 euro zien terug te verdienen. In de praktijk betekent het dat de vrouwen pas na drie à vier klanten uit de kamerkosten zijn. Pas daarna verdienen ze hun brood.

Die zes uren waarin de sekswerkers in het weekend op de Wallen hun brood verdienen, worden vanaf volgend weekend door de gemeente gehalveerd. Met de maatregel wil burgemeester Halsema bewerkstelligen dat er voor bewoners van de Wallen meer rust komt op straat in de late nacht.

Hoe later, hoe rustiger

De Roemeense sekswerkers snappen de regel niet. “Hoe later in de nacht, hoe rustiger het juist is,” zegt Miriam. Ze krijgt bijval van raamexploitant Frits Voet. Hij is de voorzitter van de ondernemersvereniging BIZ Burgwallen. “De afgelopen jaren zijn op last van de gemeente heel veel ramen verdwenen,” legt hij uit. “Daardoor is steeds meer druk op de Oudezijds Achterburgwal komen te liggen. Daar komen tussen tien uur ’s avonds en een uur ’s nachts alle toeristen naartoe die het Red Light District willen zien. Maar het huidige druktebeeld is juist dat het om drie uur ’s nachts niet meer druk is.”

Om zijn punt te onderbouwen laat hij een aantal rapportages zien van International Security Agency (ISA), het bedrijf dat zogenaamde ‘hosts’ verzorgt die overlast op de Wallen moeten tegengaan. De getoonde rapportages laten inderdaad zien dat het later op de avond een stuk rustiger is.

560 bezwaarschriften

Voet hekelt de maatregel van de gemeente. Hij heeft de afgelopen week 560 bezwaarschriften ingediend van raamexploitanten, bewoners, sekswerkers, horeca-eigenaren en horecapersoneel.

Want de maatregel is niet alleen gericht op prostitutie. Ook de horeca in het Wallengebied moet de deuren in het weekend met ingang van 1 april eerder sluiten. Waar die nu nog tot drie uur ’s nachts open mag blijven, wordt dat twee uur. Daarbij geldt vanaf een uur ’s nachts een zogenaamde ‘venstertijd’, waarin bezoekers wel naar buiten maar niet meer naar binnen mogen.

Agressieve dealers

“Ik snap de maatregel van de gemeente niet zo goed,” zegt Jan-dick Heijs, algemeen manager van restaurant Bellezza even verderop aan de Oudezijds Achterburgwal. “De meeste overlast is juist vóór middernacht.” Hoewel Heijs verwacht dat het restaurant niet veel last krijgt van de nieuwe maatregel omdat de meeste gasten vaak al voor enen de deur uit zijn, is hij van mening dat er wel grotere problemen zijn dan de drukte. “Er hangen heel veel dealertjes rond. Die zijn erg agressief. Daar zou de gemeente op in moeten zetten.”

Het verhaal over de agressieve dealers wordt ook door de sekswerkers onderschreven. “Het zijn jonge Marokkaanse jongens die nepdrugs verkopen. Ook beroven ze toeristen,” zegt Anna. Miriam heeft al eens gezien hoe een van hen een toerist een mes op zijn keel zette. “De toerist wilde drugs kopen maar er ging iets mis. Toen trok hij een mes.”

Verkapte uitrookstrategie

“Er zijn in jaren niet zo veel dealers geweest als nu,” zegt Voet wiens familiebedrijf al 57 jaar op de Wallen zit. “Ze zijn jong en erg agressief. Daar zou de gemeente op in moeten zetten. Ik betwijfel echt of de Wallen veiliger en rustiger worden door de nieuwe maatregel van de gemeente. Ik denk eigenlijk het tegenovergestelde.”

“Het lijkt wel alsof deze maatregel vooruitloopt op dat de Wallen zoals we die kennen er straks niet meer zijn,” zegt Heijs. “De sekswerkers zullen vanzelf verdwijnen als er niks meer te verdienen valt.” Ook Voet denkt dat de nieuwe maatregel een verkapte uitrookstrategie is van de gemeente. “We worden zo panklaar gemaakt voor het erotisch centrum.”

De Roemeense sekswerkers die zijn kamers huren, zien dat in elk geval niet zitten. “Het erotisch centrum is bullshit,” zegt Anna. “Ik heb in het buitenland in zo’n centrum gewerkt en het was verschrikkelijk, je hebt geen overzicht. Er is geen huiselijkheid. Het is onveilig.”

Sociale controle

Haar collega’s beamen dat ze juist om die reden graag op de Wallen werken. “Er is hier veel sociale controle,” zegt Miriam. “Maar niemand vraagt ons ooit iets.” Ze krijgt bijval van Anna. “Ze komen met z’n allen de 3D-geprinte brug over de gracht vieren, maar praten nooit met ons. Ik zou zo graag eens met burgemeester Halsema willen praten. Dan kan ze horen hoe wij het zien. Ze denken van alles over ons, ze beslissen van alles over ons, maar ze spreken ons nooit.”

Om elf uur ’s avonds nemen de sekswerkers voor het eerst plaats achter het raam. Drommen toeristen blijven stilstaan als Eveline in een fluorescerende bikini plaatsneemt achter het raam. Er wordt gekeken, gejoeld en gewezen. Maar door alle drukte duurt het waarschijnlijk nog even voordat iemand de moed heeft verzameld om bij haar naar binnen te stappen.

Protest

Komende donderdagmiddag lopen sekswerkers naar De Stopera om te protesteren tegen de vervroegde sluitingstijden. Op 13 april vraagt BIZ Burgwallen, samen met een sekswerker, een horecaondernemer en een raamexploitant, de rechter om een voorlopige voorziening om de vervroegde sluitingstijden op de Wallen tegen te gaan.

ROERMOND – In de nacht van vrijdag op zaterdag heeft een zeer grote brand gewoed bij de voormalige seksclub Yin Yang aan de Heinsbergerweg in Roermond. Even voor 05.00 uur was het vuur grotendeels onder controle, meldt een woordvoerder van de Veiligheidsregio Limburg-Noord.

De brand was uitslaand en de brandweer had in eerste instantie problemen met de waterwinning. Door de omvang van het vuur werd opgeschaald naar een zeer grote brand, die door vier tankautospuiten en drie waterwagens werd bestreden.

Hoe de brand kon ontstaan is nog niet duidelijk. De politie doet daar momenteel onderzoek naar. Er was niemand in het pand aanwezig toen de brandweer arriveerde. De achterkant van het pand is volgens de brandweerwoordvoerder door het vuur grotendeels verwoest.

Yin Yang was een drukbezochte erotische saunaclub tot deze na een grote politie-inval in 2016 door de burgemeester van Roermond werd gesloten. In eerste instantie omdat er drugs in het pand van de seksclub werden gevonden, later omdat de exploitatievergunning was verlopen, aldus De Limburger.

Op de website van Yin Yang is te lezen dat achter de schermen gewerkt wordt aan een heropening. https://yinyang.nl/

Een blowverbod en de horeca eerder dicht. De een vindt de maatregelen om de overlast in de oude binnenstad te beperken betutteling, de ander beoordeelt ze als te soft. Op de Wallen lijkt niemand écht blij met de nieuwe regels die per half mei ingaan.

Kijk, begrijp hem niet verkeerd. Hij vindt het zelf ook een vieze lucht, die walm. “Dus als ze hier op het terras blowen, dan zeg ik ook: ‘Ga maar even verderop aan de kade zitten.’” Maar een blowverbod, wat het gemeentebestuur nu wil? “Als mensen een jointje willen roken, dan moeten ze dat toch lekker zelf weten.” Peter Verkaik (70, “ik noem mezelf ‘gastheer’”) staat bij de deur voor een afgeladen volle The Old Sailor aan de Oudezijds Achterburgwal.

“Als je vroeger uitging, stond je de hele avond in de sigarettenrook. Dan kwam je thuis en kon je je eigen naam in de nicotine op je voorhoofd schrijven. Dat vond iedereen toen normaal. Nu kunnen de mensen nergens meer tegen.”

Dus, dit hele plan is ‘betutteling’ als je het hem vraagt.

Blowverbod

Afgelopen donderdag presenteerde de gemeente een pakket maatregelen dat de overlast op de Wallen moet aanpakken. Er komt dus een blowverbod, dat behalve de drugsoverlast inperken de stad ook minder aantrekkelijk voor de blowende en zuipende toerist moet maken. Winkels mogen van donderdag tot en met zondag vanaf 16.00 uur geen alcohol meer verkopen. Dat is nu ook al zo, maar in de toekomst moet de alcohol dan ook ‘uit het zicht’, bijvoorbeeld achter schermen. Veel winkels gebruiken nu nog linten om de boel af te bakenen. Sekswerkers moeten om 03.00 uur ’s nachts stoppen, in plaats van 06.00 uur – waar ze woedend over zijn.

En verder wordt er gesleuteld aan de openingstijden van de horeca. Vanaf half mei moeten de kroegen om 02.00 uur sluiten (een à twee uur eerder dan nu) en na 01.00 uur mogen ze geen nieuwe klanten toelaten. Dan kom je dus aan Verkaiks gastheerschap, want hij staat aan de deur en moet de meute buiten houden. “Wat je dan krijgt? De een zegt dat zijn tas nog binnen ligt, de ander zegt dat zijn vriend nog in het café zit, dat soort lulverhalen. Dan moeten wij weer lullen als Brugman om de lieve vrede te bewaren.”

Hij onderbreekt zijn betoog, en roept in het Engels met een onvervalst Amsterdams accent als ondertoon: ‘Sir, sit on the bench, please.’ Een Brit met een halve liter bier knikt en gaat keurig zitten. Verkaik draait zich weer naar zijn gesprekspartner: “Ja, als wij niet de hele dag tegen mensen blèren dat ze alleen zittend op het terras mogen drinken, dan hebben we allemaal boetes te pakken.”

‘Herhaling van zetten’

Het is weer druk op de Wallen, en wie er voor de gelegenheid eens op gaat letten, ziet: de joints zijn nooit ver weg. Een man maakt een selfie van zichzelf met een toeter in zijn mondhoek en de Oude Kerk op de achtergrond. Hij kijkt tevreden naar het resultaat. De Smokeboat, een rondvaartboot in reggaekleuren, vaart door de gracht met driftig blowende opvarenden aan boord. En de zware, aardse lucht van cannabis dringt zich op elke straathoek op. ’s Avonds is het weer ouderwets schuifelen in de Oude Kennissteeg en ter hoogte van de Bananenbar aan de Oudezijds Achterburgwal ontstaat een kleine opstopping van mensen die naar binnen proberen te loeren.

Verderop aan de Oudezijds Voorburgwal staat bewoner en meubelmaker Steven van Couwelaar (67) eerder op de dag zijn stoepje te moppen. Wat hij vindt van de nieuwe plannen? “Een herhaling van zetten.” Hij maakt meteen maar even een disclaimer: “Ik wil niet overkomen als een chagrijnige zeiksnor.”

En dan komt er een ‘máár’: “Maar voor mijn gevoel zijn de meeste dingen al afgesproken. Er staan al borden dat je niet in het openbaar mag drinken. En de winkels mogen na vieren al geen alcohol meer verkopen.” Van Couwelaar ziet de oplossing veel meer in de preventieve aanpak: “Dat als mensen uit Liverpool of de Achterhoek online op zoek zijn naar een zuiptrip naar Amsterdam, ze een pop-up krijgen te zien met wat er allemaal niet kan in deze stad. En dan hoop je dat ze denken: ‘Wat saai! We gaan naar Praag!’”

Te voorzichtig pakket

Buurtbewoner Els Iping denkt ook dat het zuip- en feestimago moet worden afgebroken – een truc waar overigens ook de gemeente op inzet. Iping is voormalig stadsdeelvoorzitter van Centrum én een van de deelnemers van de actie Stop de Gekte, die de overlast op de Wallen wil indammen. Iping vindt het maatregelenpakket te voorzichtig. “Wij hadden bijvoorbeeld gepleit voor sluitingstijden om 00.00 uur – juist om de bewoners nachtrust te gunnen. Dit zijn dus wel heel kleine stapjes. Maar goed, wij zijn blij met elk stapje.”

Iping hoopt dat het blowverbod iets doet met het imago. “Als je tegen toeristen zegt dat ze niet op straat mogen blowen, wat ik wel eens heb gedaan als ze voor mijn deur zaten te roken, dan zijn ze heel begripvol. Toeristen hebben zelf natuurlijk ook het idee dat ze iets belachelijks aan het doen zijn.”

Dat de gemeente het blowen op de terrassen van de coffeeshops niet verbiedt, vindt ze een gemiste kans. “Weer te voorzichtig.” De gemeente wil, als de overlast niet genoeg afneemt, onderzoeken of dat verbieden überhaupt kan. Wéér een onderzoek, denkt Iping dan. “Daarom weten bewoners ook steeds niet waar ze aan toe zijn.”

Iping zou graag zien dat er échte ingrijpende maatregelen worden genomen. “Maatregelen die een deuk slaan. Als je dat wil doen moet je de twee magneten weghalen: de prostitutie moet naar binnen, dus geen bijna naakte vrouwen meer voor de ramen, want zij zijn onderdeel van de belevenis.” Ook pleit ze voor de invoering van het zogeheten ingezetenencriterium, dat bepaalt dat alleen mensen die in Nederland wonen bij de coffeeshop softdrugs mogen kopen. Toeristen dus niet. “Alle andere maatregelen zijn in de marge.”
Symbolische functie

Grote zorg van velen is wie dit allemaal moet handhaven. Het college hoopt dat deze maatregelen ook een symbolische functie hebben en uitstralen: Amsterdam is geen blowwalhalla. En dat is precies het effect waar Ammar van Supermarket op de Oudezijds Voorburgwal bang voor is. In zijn winkel zijn behalve paprikachips en broodjes ook sokken met wietprint, CBD-wietkoekjes en lolly’s met een cannabisbelofte te koop.

“Als toeristen niet meer op straat mogen blowen, is dat voor onze omzet echt heel erg. Als ze hier buiten niet meer zitten te smoken, dan komen ze ook niet meer naar binnen om een drankje of een snack te halen.”

Barry van den Berg van Café del Mondo op de Nieuwmarkt vreest een hoop gedoe aan de deur, net als Peter Verkaik van The Old Sailor. “Dit soort regels maakt het zo bureaucratisch. Ik kan het niet meer uitleggen aan mijn klanten, en al helemaal niet om 01.00 uur ’s nachts als er een hoop alcohol in zit. Dit lokt alleen maar agressie en discussie uit. Ik krijg nu ook al elke avond discussie omdat het terras om 22.00 uur moet sluiten. ‘Waar slaat dat op?’ krijg ik honderd keer te horen. Ja, ik weet het ook niet. Ik vind het allemaal overtrokken.”

Dag in, dag uit moesten tientallen kwetsbare vrouwen uit voornamelijk Roemenië en Zuid-Amerika soms gevaarlijk sekswerk verrichten in een illegaal bordeel in een Utrechtse woonwijk. De vrouwen werden ‘als pakketjes doorgeschoven’, aldus het Openbaar Ministerie, die nu celstraffen tot vier jaar eist tegen drie Roemeense mannen (41, 39, 30 jaar).
Bron: AD, Rachel van Kommer 10-02-23, 11:08 Laatste update: 11:45

In februari 2020 komt er bij de gemeente Utrecht een telefoontje binnen. Bij een woning aan de Korenbloemstraat in de Utrechtse wijk Bloemenbuurt rijden verdacht vaak mannen af en aan. De mannen gaan het huis in, en staan vaak na een half uurtje weer buiten. De gemeente pakt de melding serieus op en doet een inval. Daar treffen handhavers inderdaad een illegaal bordeel aan. Een van de vrouwen in het huis is nét 18 jaar oud geworden.

De politie start dan een groter onderzoek. Ze tappen telefoons van mogelijke pooiers af, voorzien auto’s van afluisterapparatuur, kijken via camerabeelden mee en controleren bankgegevens. Uit al die informatie blijkt dat de pooiers vrouwen door het hele land aan het werk zetten in illegale bordelen in Utrecht, Hilversum, Amstelveen en Amsterdam. In maart 2021 slaat de politie drie Roemeense mannen van 41, 39 en 30 jaar oud in de boeien.

Pooiers

De vrouwen die gedwongen voor de mannen moesten werken, zijn volgens het Openbaar Ministerie kwetsbare vrouwen die voornamelijk uit Roemenië en Zuid-Amerika (Colombia en Venezuela) kwamen. De drie verdachten haalden de vrouwen – die geld wilden verdienen voor hun families – naar Nederland toe, verzorgden de reis, regelden woonruimte, maakten advertenties voor sekswerk, bepaalden de prijzen en regelden klanten.

De uitgebuite vrouwen moesten meer dan de helft van hun geld afstaan aan hun pooiers. ,,Het gaat over vrouwen die vaak geen officiële status in Nederland hebben, die bij de autoriteiten nergens bekend zijn en als pakketjes worden doorgeschoven”, schetste de officier van justitie deze week tijdens de inhoudelijke behandeling van de zaak.

,,Ze spraken de taal niet, waren illegaal, hadden geen woonruimte of bankrekening en waren volledig afhankelijk van hun pooiers als het gaat om het verdienen van geld.”

De drie aangehouden mannen werkten zelf niet of nauwelijks, aldus justitie, ‘maar lieten de vrouwen – bij tijd en wijle gevaarlijk – prostitutiewerk doen’. ,,Ze lieten hun lichamen uitwonen. Eigenlijk waren ze maar in één ding geïnteresseerd: hoeveel bracht de vrouw op?”

Volgens het OM gaat het om zeker vier vrouwen die seksueel zijn uitgebuit. Naast mensenhandel wordt het trio verdacht van deelname aan een criminele organisatie en mensensmokkel, door de vrouwen illegaal over de grens te brengen.

,,Op geen enkele manier heb ik compassie gevoeld van de verdachten met de vrouwen in het dossier”, aldus de aanklager. ,,Dat illegale vrouwen naar Nederland werden gehaald en aan het werk werden gezet, was slechts een business model.”

Het OM eist een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van vier jaar tegen de 41-jarige verdachte. Tegen de twee andere mannen (39 en 30) drie jaar cel. Wanneer de Utrechtse rechtbank uitspraak doet, is nog niet bekend.